روزی آیت الله مجتهدی رحمة الله علیه در نجف اشرف پس از اقامه ی

نماز دیدند که پشت سرشان آیت الله مدنی رحمة الله علیه هستند و

دارند گریه می کنند و شانه هایشان از شدت گریه تکان می خورد، ایشان

جلو رفتند و عرض کردند :اتفاقی افتاده که این گونه گریه می کنید؟

آیت الله مدنی رحمة الله علیه هم فرمودند: یک لحظه امام زمان علیه السلام

را دیدم که به پشت سر من اشاره نمود و فرمودند:آقای مدنی تماشا کن

شیعیان من بعد از نماز سریع می رونددنبال کارشان و هیچ کدام برای فرج من

دعا نمی کنند، انگار نه انگار امام زمانشان غایب است.”

مولا جان ببخش که نتوانس

تم غربتت را درک کنم و غریب و تنهایت گذاشتم.

منبع:مهربان تر از مادر ص274